Gat que ataca a les visites. Badalona. Part 3 de 9. PRIMER ATAC.

Noemí: Claro, pero cuando la gente viene, se asusta. Y la gente que ya

lo conoce ya entra con miedo.

ES: Claro. Este gato también lleva una etiqueta de asesino. Entonces tus visitas relativamente comunes, además de que vienen a tu casa, encima vienen sufriendo.

Júlia: Exacto.

Noemí: Viene muy poca gente, ¿eh?

EG: Claro. Primero porque también es verdad que él lo complica. ¿Pero sabes qué pasa? Que también nosotros la etiqueta no se la quitamos. Y si ahora tú, por ejemplo, haces una nueva amiga. ¡Ven un día a mi casa a tomar un café! Le dirás: Hostia, tengo un gato que te va a arañar a lo bestia… Ya la estás condicionando muchísimo.

¿Ves? Míralo al pobre. Ya se

tranquiliza. Ya ve que no pasa nada… Bueno, no pasa nada. Está tenso, ¿vale? Pero dice, bueno

no está tan observándome continuamente, para ver qué cara pongo. Ya está más tranquilito.

Hombre, si yo me muevo o sobre todo intento acercarme a él, entonces se pone nervioso.

Pero si no, él ha encontrado un lugar. Y esto es un poco lo que buscamos. Ahora me

moveré un poco ¿Vale? Solo este pie, a ver qué hace. Que seguramente hará grrr ¿Vale?

Pero ahora ya hemos conseguido que esté un poco más tranquilo. Shh shh shh Tranquilo, ¿eh? ¿Te gusta la terraza a la que salís? ¿Os gusta? Bueno, no te pongas tan nervioso.

Shh shh shh tranquilo. Ahora la gatita… No te preocupes, Noemí. No te preocupes. Ahora, como la gatita le

ha tocado y se ha puesto tan nervioso y yo estaba tan cerca ¡PAM! ¡Vale? Pero ahora él, en definitiva, pobrecito, lo que hace, es decir: ostras, ¿de verdad que, aunque yo dramatizo, aquí no pasa nada? ¿y esta persona no dice nada, ni hace nada, y los de casa tampoco?

Noemí: Clar, però quan la gent ve s’espanta.

EG: Clar.

Noemí: I la gent que ja el coneix ja entra amb por.

EG: Clar. Aquest gat també porta una etiqueta d’assassí.

Llavors ja les teves visites relativament comuns a sobre que venen a casa a sobre venen

patint.

Júlia: Exacte.

Noemí: Ve molt poca gent, eh?

EG: Primera, perquè també és veritat que ell ho complica, però

saps què passa? Que també nosaltres l’etiqueta no li traiem. I si ara tu, per exemple, fas

una amiga nova. Vine un dia a casa a fer un cafè! li diràs: hòstia tinc un gat, et fotrà un jec

d’hòsties… ja l’estàs condicionant moltíssim.

Veus? Guaita’l pobret. Ja es tranquil·litza, ja veu que no passa… Bueno no passa res. Està tens, val?

Però, diu, bueno, no està tan observant-me contínuament i a veure quina cara faig, ja està

més tranquil·let. Home, si jo em moc, o sobretot m’intento acostar a ell, doncs es

posarà nerviós. Però si no, ell ha trobat un lloc.

I això és una mica el que busquem. Ara em mouré una mica, val? Només aquest

peu. A veure què fa.

Que segurament farà grr… Però ara ja hem aconseguit que estigui una miqueta més tranquil.

Tranquil·let, eh? Que t’agrada la terrasseta a la què sortiu? Que us agrada? Bueno, no et

fotis tan nerviós, eh? Tranquil.

Ara, la gateta… No et preocupis, Noemí, no et preocupis. Ara, com que la gateta l’ha tocat

i s’ha posat nerviós, jo estava tan a prop PAM!… Però ara ell, en definitiva, pobret, el que fa és

dir, ostres, de veritat que tot i que jo dramatitzo, aquí no passa res? I aquesta persona no diu res, ni fa res? I els de casa tampoc?

Desplaça cap amunt