Gat que ataca a les visites. Badalona. Part 4 de 9. CALMA TENSA.

Tu tienes la opción de decir:

Pues mira, yo lo separo y estoy tranquila. O yo lo que quiero es que este gato haga vida

normal y corriente y que pueda venir gente y que yo no lo tenga que encerrar. Y si eso es

tratable, sí que lo es. Pero sí que es verdad que bueno, necesitarás algún conejito de

indias. Y habrá momentos en que alguien te puede decir: ¡Lo estás estresando mucho!

Mucho más estresante es vivir siempre con miedo e incertidumbre. Y ahora quién entra. Y ahora por qué me encierran… Si fuera un gato tan heavy que hiciese unos ataques súper bestias con mordiscos… Pero esto es rarísimo de ver. Hace lo que hacen todos los gatos que se enfadan, que son arañazos. Y ya está. Y con cada arañazo que da, pues un poquito más tranquilo se queda.

Tú, Kiwi ¿Qué te pasa, Kiwi? ¿Eh? Ahora iré hacia la terraza.

Ya empieza.

Noemí: Este ruido me pone nerviosísima.

EG: Pues este ruido no te tiene que dar tanto miedo.

Noemí: ¡Pero es que no lo hacía antes!

EG: Vale, hablaremos de su antes. Pero ahora

hablaremos sobre todo del presente que es lo que realmente nos ocupa. Porque si su

antes era correcto… Ahora iré hacia fuera a ver si viene y me sigue. Ahora vuelvo a entrar.

Escucha, chico. Escucha, chico. Todo lo que hago yo de hablarle, de explicarle… Eso lo

tenéis que hacer vosotras. Tenéis que absorber toda esta energía que tiene que no sabe

qué hacer. Que no sabe por qué lo hace, que está inquieto, que necesita un poco de

pautas. Voy a pasarle por delante ¿Vale? Como si quisiera ir hacia el sofá. Shh shh le hago un shh shh de vez en cuando que le ayuda ¿Vale? Porque a veces con la voz… Ya está, ya está. Se engancha al pantalón. Ni golpea la pierna. Porque hay gatos que golpean la pierna. Él ni golpea la pierna.

Ahora te dice: para de moverte. Déjame en paz. Y aquí está el dilema. Pensamos: o lo

separo o tiene que aprender. Y creemos que tiene que aprender.

Tu tens l’opció de dir, doncs mira, jo el separo i

estic tranquil·la. O jo el que vull és que aquest gat faci vida normal i corrent i que pugui

venir gent i que jo no l’hagi de tancar. I si això és tractable, sí que ho és. Però sí que

és veritat que, bueno, necessitaràs algun conillet d’índies i, ell, hi haurà moments en què

algú et pot dir, oh, l’estàs estressant molt.

Molt més estressant és viure sempre amb por i amb neguit. I ara qui entra, i ara

perquè em tanquen… Si fos un gat tan heavy, que fes uns atacs súper bèsties,

amb mossegades, que això és raríssim de veure. Fa el que fan tots els gats que

s’enfaden, que és esgarrapades, i ja està.

I a cada esgarrapada que fot, doncs una miqueta més tranquil es queda.

Tu, Kiwi, què et passa, Kiwi? Eh? Ara aniré cap a la terrassa. Ja comença.

Noemí: Aquest soroll em posa nerviosíssima.

EG: Aquest soroll no t’ha de fer tanta por.

Noemí: Però és que no ho feia abans.

EG: D’acord, parlarem del seu abans, però ara parlarem sobretot del present, que és el que

realment ens ocupa, perquè si el seu abans era correcte… Ara aniré cap a fora a veure si

ve i em segueix. Ara torno a entrar. Escolta, noi.

Escolta, noi. Tot això que faig jo de parlar-li, d’explicar-li, això ho heu de fer vosaltres.

Heu d’absorbir tota aquesta energia que ell té, que no sap què fer, que no sap per què

ho fa, que està neguitós, que necessita una miqueta de pau…

Doncs vaig a passar-li pel davant. Com si volgués anar cap al sofà. Shh shh li faig un shh shh que l’ajuda, perquè a vegades amb la veu… Ja està, noiet, ja està.

S’enganxa al pantaló, ni pica a la cama, perquè hi ha gatets que piquen a la cama. Ell ni

pica a la cama. Ara et diu, para de moure’t, deixa’m estar.

I aquest és el dilema. És a dir, o el separo o n’ha d’aprendre. I creiem que

n’ha d’aprendre.

Desplaça cap amunt